Polska 20. gospodarką świata? Fakty i manipulacje

Premier polskiego rządu celowo przytacza tylko te rankingi i zestawienia, które mają napawać optymizmem i pokazywać jak wielki skok w rozwoju wykonała Polska, szczególnie pod jego rządami. To oczywiście tylko strategia PR, na którą nabiera się spora część społeczeństwa nie orientująca się w sprawach gospodarczo-ekonomicznych.

Donald Tusk, a przy okazji rzecznik rządu, Adam Szłapka, stosują bowiem sprytny zabieg, polegający na tym, że nie pomija się szczegóły, a te mają w tym wypadku zasadnicze znaczenie, bowiem faktycznie według Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego Polska plasuje się na 20. miejscu w globalnym zestawieniu wielkości gospodarek, ale pod względem nominalnego Produktu Krajowego Brutto.

Tymczasem prawdziwym wyznacznikiem miejsca w światowym rankingu jest owszem PKB, ale per capita czyli wytwarzane statystycznie przez jednego mieszkańca kraju. A to robi już olbrzymią różnicę, która sprawia, że różowe okulary szybko spadają nam z oczu, ponieważ pod względem PKB per capita Polska zajmuje odległe, mniej więcej 50. miejsce na świecie.

Dla uporządkowania: dane za ubiegły rok, przedstawione przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy wskazują na nominalne PKB Polski na poziomie od 900 mld do biliona dolarów USA. Oznacza to łączną wartość wszystkich dóbr i usług, jakie zostały wyprodukowane w ciągu roku.

Za to nie pokazuje w żadnym wypadku zamożności polskiego społeczeństwa i dobrobytu jaki miałby przypadać na każdego jednego obywatela, w więc tego, jakimi realnie dysponujemy pieniędzmi i majątkiem. To pokazuje i daje realny poziom dobrobytu w danym kraju tylko i wyłącznie PKB per capita czyli Produkt Krajowy Brutto, ale podzielony przez liczbę mieszkańców państwa.

Dopiero wówczas możemy mieć obraz średniego poziomu zamożności obywatela i poprawnie pokazuje prawdziwy standard życia. PKB całkowity po prostu zakłamuje ten obraz, ponieważ nie jest żadnym sukcesem, że Polska jako kraj z 38 milionami mieszkańców wytwarza łącznie między 900 mld a bilionem dolarów rocznie. 

Sukces danego państwa, jego gospodarki i wysokiego standardu życia jest wówczas, gdy mamy do czynienia z sytuacją, w której stosunkowo małe społeczeństwa są zdolne do wytworzenia jak największej liczby dóbr, czego niezmiennym przykładem od lat jest maleńki Luksemburg.

Liczy się bowiem wartość wytworzonej pracy w przeliczeniu na jednego obywatela w określonym czasie. Dlatego tak ważne są nowoczesne technologie i produkty wysoko przetworzone, składające się na innowacyjną gospodarkę. Co z tego, że w Polsce pracownik w ciągu godziny wykonuje np. stolarkę okienną czy mebel wart tysiąc złotych, skoro w tym samym czasie Szwajcar wytwarza jeden procesor komputerowy wart 10 tysięcy złotych.

Fakty i liczby są w tym wypadku nieubłagane, ale pokazują doskonale zafałszowany obraz gospodarki sprzedawany przez premiera Tuska i jego, niestety, kiepskich doradców od public relations. Posługując się przykładem kieszonkowego państewka, jakim jest Luksemburg widzimy, że jego całkowite PKB to zaledwie 80 mld dolarów rocznie, a więc ponad 10 razy mniej niż polskie 900 mld dolarów, co sytuuje teoretycznie gospodarkę tego księstewka na 70 pozycji na świecie.

Tylko, że mieszkańcy Luksemburga wytwarzają w tym czasie dobra warte w przeliczeniu na jedną osobę o wartości 120 000 dolarów rocznie, a wszyscy razem wzięci Polacy zaledwie 25 000 czyli aż pięć razy mniej! Ale to przecież Polska jest 20 w zestawieniu MFW, a Luksemburg dopiero 70. I tyle też jest warta tania propaganda tego rządu i premiera, ale w socjalmediach brzmi świetnie, prawda?

Szkoda, że Donald Tusk nie wspomina o tym, że Luksemburczycy są najzamożniejszym społeczeństwem mimo całkowitego PKB wielokrotnie mniejszego od Polski. Po prostu nie ma to żadnego znaczenia i nie przekłada się bezpośrednio na to, że mediana zarobków statystycznego, zatrudnionego na umowie o pracę Polaka mieści się w przedziale 5270 - 5360 złotych netto czyli "na rękę", podczas gdy Luksemburczyk za swoją pracę otrzymuje na konto średnio 16284 złotych w przeliczeniu z euro.

To jak widać ponad trzy razy więcej niż średnio zarabia się w Polsce. Za taką kwotę miesięcznie mieszkaniec maleńkiego księstwa może realnie kupić dwa razy więcej niż Polak, mimo że w Luksemburgu wszystko jest dwukrotnie droższe niż nad Wisłą: od czynszu za mieszkanie poprzez jedzenie czy np. wydatki na prywatne przedszkole.