Nie żyje Halina Jędrzejewska „Sławka”. To sanitariuszka z Powstania Warszawskiego i lekarka

– Tej nocy odeszła Pani Halina Jędrzejewska »Sławka«. W czasie Powstania była sanitariuszką. Za swoje bohaterstwo została dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych. Honorowa Obywatelka Warszawy – napisał Rafał Trzaskowski w mediach społecznościowych.

Prezydent zaznaczył, że przez wiele lat spotykali się regularnie przy okazji obchodów rocznicowych. – Co innego jednak nie widzieć się od jakiegoś czasu, a co innego wiedzieć, że więcej już nie będzie szansy... – dodał, podkreślając osobisty wymiar tej straty.

Halina Jędrzejewska urodziła się 19 października 1926 roku w Warszawie. Maturę zdawała w tajnym nauczaniu tuż przed wybuchem Powstania, w lipcu 1944 roku. Jej droga konspiracyjna rozpoczęła się jednak znacznie wcześniej – w 1940 roku.

Od działalności harcerskiej trafiła do Konfederacji Narodu, a później do Armii Krajowej, gdzie jako łączniczka przyjęła pseudonim „Sławka”. W Powstaniu Warszawskim służyła jako sanitariuszka liniowa w batalionie „Miotła”, dowodzonym przez kpt. „Nieborę”, a po jego śmierci – w oddziale por. „Szczęsnego”.

„Byłam sanitariuszką liniową, czyli szłam tam, gdzie szli żołnierze oddziału (...). Po prostu taki jest los sanitariuszki liniowej, że idzie tam, gdzie idzie oddział” – wspominała dla Archiwum Pamięci Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.

Brała udział w walkach na Woli, Starym Mieście, Czerniakowie i przy ul. Książęcej. Dwukrotnie odznaczono ją Krzyżem Walecznych.

Po upadku Powstania została wywieziona do niemieckiego obozu jenieckiego Stalag X-B Sandbostel, a następnie trafiła do obozu kobiet-żołnierzy AK w Oberlangen. Po wyzwoleniu, przez Holandię, dotarła do Wielkiej Brytanii, gdzie zasiliła szeregi Pomocniczej Służby Kobiet w Polskich Siłach Powietrznych.

Do Polski wróciła w 1946 roku. Studia lekarskie rozpoczęła w Poznaniu, kontynuowała w Warszawie. W 1952 roku uzyskała dyplom lekarza i rozpoczęła pracę w klinice ortopedycznej, z którą związana była do emerytury. W 1958 roku zdobyła specjalizację II stopnia z ortopedii i chirurgii urazowej, a w 1966 r. – tytuł doktora nauk medycznych.

Od 1987 roku, po zakończeniu pracy zawodowej, leczyła jeszcze w lecznicy Spółdzielni Inwalidów „Inspol”, aż do 2000 roku.

Po odwilży październikowej 1956 roku zaangażowała się w działalność środowiska batalionu „Miotła”. Przez lata pełniła funkcję przewodniczącej komisji socjalnej, konsultując także w sprawach zdrowotnych członków Związku Inwalidów Wojennych.

W 1981 roku została wybrana do Prezydium Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD, a następnie przez trzy kadencje była wiceprezesem do spraw socjalnych. Od 1994 roku działała w Zarządzie Głównym Związku Powstańców Warszawskich, również jako wiceprezes, zajmując się pomocą dla kombatantów.

Za swoją działalność i poświęcenie odznaczona została Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Złotą Odznaką za Zasługi dla Warszawy. W 2019 roku otrzymała tytuł Honorowej Obywatelki Miasta Stołecznego Warszawy.